Στο “κατώφλι” των Πανελληνίων

Στο “κατώφλι” των Πανελληνίων

Μια ακόμη σχολική χρονιά φτάνει στο τέλος της και η αγωνία χιλιάδων παιδιών κορυφώνεται. Άπειρα  ερωτήματα  διατυπώνονται από τους μαθητές  που αγωνιούν για το μέλλον τους.

«Άραγε θα τα καταφέρω; Θα ανταμειφθούν οι κόποι μου;  Και αν  είναι δύσκολα; Αν ξεχάσω αυτά που διάβασα και δεν γράψω τίποτα; Αν δεν μπορώ να βρω την απάντηση; Κι αν η άσκηση είναι  πολύ δύσκολη; Ποια θέματα είναι τα ΣΟΣ;….»

Μετά από 23 χρόνια  πείρας στο χώρο της εκπαίδευσης θα έλεγα πως , ενώ τα στερεότυπα και ο τρόπος συμπεριφοράς έχουν αλλάξει, όπως και η κοινωνία μας άλλωστε, τα παιδιά εξακολουθούν να έχουν τις ίδιες ανησυχίες κάθε χρόνο.

Και τότε ερχόμαστε εμείς, οι εκπαιδευτικοί, οι δάσκαλοί τους, οι μέντορές τους να τα καθησυχάσουμε και να τα κατευθύνουμε.

Στον αγώνα αυτόν των Πανελλήνιων εξετάσεων σημαντικό ρόλο δε διαδραματίζει μόνο  το διάβασμα και η γνώση, αλλά προπάντων η ψυχολογία του παιδιού.

Έχω συναντήσει μαθητές που ήταν άριστα διαβασμένοι  αλλά με χαμηλή αυτοπεποίθηση, γεγονός που κατέστη τροχοπέδη στην επιτυχία τους. Και στον αντίποδα υπήρξαν μαθητές που κόπιασαν λιγότερο , αλλά είχαν ισχυρή θέληση και «τσαγανό», ώστε να πετύχουν το «ακατόρθωτο».

Αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουν τα παιδιά μας- και λέω μας , γιατί  τα νιώθω και σαν δικά μου παιδιά- ότι οι εξετάσεις είναι μεν ένα σκαλοπάτι της σκάλας που πρέπει να ανέβουν για να καταξιωθούν επαγγελματικά , αλλά δεν είναι  το μοναδικό.

Η ζωή μας δεν τελειώνει σε περίπτωση αποτυχίας, γιατί πάντα θα υπάρχει μια δεύτερη ευκαιρία.

Προβάλλει αδήριτη ανάγκη να κατανοήσουν πως το πιο σημαντικό είναι ο αγώνας που δίνουν σε καθημερινή βάση και αν φτάσουν στην «Ιθάκη», τότε θα είναι ολοκληρωμένος ο στόχος τους. Αν πάλι όχι, τουλάχιστον θα έχουν αποκομίσει τις εμπειρίες και θα παλέψουν για να μην ξανακάνουν τα ίδια λάθη.

Προσωπικά πιστεύω, πως ρόλος  εκάστοτε εκπαιδευτικού είναι να «κρατάει» τους μαθητές του σε ένα αισιόδοξο κλίμα και να τους παροτρύνει να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό. Είναι ευρέως αποδεκτή η άποψη πως η περίοδος των εξετάσεων είναι η πιο ψυχοφθόρος, κυρίως για τους μαθητές κι έπειτα για τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς.

Σε εμάς , λοιπόν, έγκειται να μετατρέψουμε την ψυχοφθόρο κατάσταση σε ελπιδοφόρο. Προβάλλει η  ανάγκη να χτίσουμε γερά τα θεμέλια της αισιοδοξίας, της ελπίδας και της αυτοπεποίθησης. Και σε συνδυασμό, βέβαια, με μια παραγωγική και μεθοδική προετοιμασία θα έχουν ένα αίσιο αποτέλεσμα.

Δεν πρέπει βέβαια να αδιαφορούμε και για την ψυχική ευημερία των παιδιών. Πόσες φορές ακούμε για παραβατική συμπεριφορά παιδιών ή για κατάθλιψη όταν δεν καταφέρνουν; Χρειάζεται υπομονή , κατανόηση, αγάπη, τρυφερότητα και γόνιμος διάλογος, ώστε να τους εμπνεύσουμε  εμπιστοσύνη, για να νιώσουν ασφαλή και ήρεμα. Πάνω σε τέτοιες βάσεις , κάθε προσπάθεια των παιδιών μας είναι αναμφισβήτητο πως θα στεφθεί με επιτυχία, όπως την ορίζει  βέβαια ο καθένας.

Σημασία έχει το «ταξίδι» και η προσπάθεια για να γίνουν πιο δυνατά, να σταθούν στα πόδια τους και να θέσουν ισχυρές βάσεις για να αντιμετωπίζουν στο εξής τις προκλήσεις της ζωής.

Στο “κατώφλι” των Πανελληνίων

Είπαμε, σημασία έχει το «ταξίδι» και η προσπάθεια για να γίνουν πιο δυνατά, να σταθούν στα πόδια τους και να θέσουν ισχυρές βάσεις για να αντιμετωπίζουν στο εξής τις προκλήσεις της ζωής!

Κάθε τέλος σχολικής χρονιάς ζω την ίδια αγωνία με τους μαθητές μου κι έχω το ίδιο καρδιοχτύπι που είχα , όταν έδινα η ίδια εξετάσεις. Πολύ μεγάλος λοιπόν , ο αγώνας τους και είθε να ανταμειφθούν.

Βαΐτση Σοφία
Φιλόλογος
Απόφοιτος Κλασικής Φιλολογίας
Πανεπιστημίου Ιωαννίνων